Kingmans, H. - Waar de winden waaien

Erik Jansveld. Hoewel zijn naam van vreemde oorsprong was, behoorde hij tot de Nederlandse stam. Hij was een volbloed Geldersman. Hoe kwam hij dan aan zo'n vreemde voornaam? Hij wist het niet. Zijn grootvader heette óók zo. Aan zijn twee kinderen, beiden meisjes, vertelde hij, schertsend: "Jullie moeten weten: de Gelderse mensen komen oorspronkelijk uit het Noorden, uit Noorwegen, Denemarken. En dáár is die voornaam heel gewoon. Zie je, zó zit het".

Als meester Straatsma, een blonde Fries, dit hoorde, lachte hij hartelijk en zei: "Nou vader niet geloven, hoor, Margot en Lucie. Er is niets van aan, van die Gelderse mensen en die Noren en Denen". Daar zit ik nou voor leugenaar, lachte Erik Jansveld dan. Zo werd het geheim van de voornaam niet opgelost. Erik Jansveld wis het zelf niet. Hij had trouwens een broer, die een nog vreemder voornaam had.
Die heette Laan.

Die broers waren met hun beiden. Zij konden wel tweelingbroers zijn, zó sprekend geleken zij op elkaar. Toch was Laan drie jaar ouder. Doch Erik was altijd veel zelfstandiger geweest.

Zij hadden gewoond in een achterafstraat je van de binnenstad van Harenstede. Hun vader was timmermansknecht. Ter onzaliger ure, zei men, was hij als klein baasje begonnen. Dat werd zijn ongeluk. Er zijn mensen, die voor baas geschapen zijn. Anderen moeten knecht blijven, omdat zij de vereiste capaciteiten missen.

Dat is ook goed gezien van de Schepper, met alle eerbied gezegd. Niet alle musici kunnen en moeten de eerste viool spelen. Dan zou er geen concertgroep te vormen zijn.....

Uitgeverij Groen, 157 pagina's gebonden. In goede staat.