Luitingh, J.C. - God verlaat zijn kinderen niet

"Ere zij God in de hoogste hemelen en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen." Zo klonk het lied van de Engelen in de velden van Bethlehem.
Meer dan negentien eeuwen zijn voorbijgesneld, sedert die heilige Godsgezanten deze tonen deden ruisen langs de wolken; reeds negentienhonderd en meer malen hebben deze woorden deel uitgemaakt van de tekst van het Kerstevangelie; reeds ontelbare malen zijn zij overpeinsd door de bewoners van de aarde, om er troost uit te putten voor vermoeide en belaste zielen, en nog is het steeds hetzelfde lied, dat de Evangelie-prediking op het Kerstfeest zo heerlijk maakt. En toch, hoeveel mensen leven er nog op deze aarde, ook onder degenen die gedoopt zijn in de driemaal heilige Naam van God, maar die deze God niet eren. Die leven alsof er geen God in de hemel is, die hen eens rekenschap zal vragen van
hun doen en laten.
"Vrede op aarde", zongen de engelen en helaas! hoeveel onvrede heerst er nog in de wereld; hoeveel twist en tweedracht wordt er nog gevonden in de huisgezinnen, tussen broers en zussen van hetzelfde gezin; hoe weinig vrede woont er dikwij Is in de harten, omdat de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat,
niet gekend wordt.
En toch, hoewel de tijd nog veraf schijnt te zijn dat de ganse aarde, dat alles wat adem heeft, de Heere zal loven, toch wordt het engelenlied op elk Kerstfeest niet tevergeefs in herinnering gebracht. Het maakt niet zonder vrucht het onderwerp van de Evangelieprediking uit; want telkens worden er, ook op het geboortefeest van de Heiland, nog toegebracht tot de gemeente die zalig wordt. Dit zal ons ook blijken uit het volgende verhaal, dat een waar gebeurde geschiedenis ten grondslag heeft....

20 pagina's gen. Nieuw!