Florijn, B. - Een kind der Waldenzen

“Kom maar, mijn kind, kom maar. Nog even dan zijn we er, dan kun je uitrusten, Jean. Nu is het niet ver meer.” Over het met een dikke laag sneeuw bedekte, verlaten bergpad zeult een nog jonge vrouw. Onder haar ene arm heeft ze een klein wiegje. Met haar andere hand houdt ze een jongske vast van een jaar of acht. Ontzettend koud is het. De scherpe wind jaagt over het verlaten pad. Zo zeult ze verder. Het is bijna niet vol te houden. Toch gaat ze verder. Steeds omkijkend, opgejaagd. En ze is ook achtervolgd, maar het geluid van de stemmen die achter haar aanschreeuwden, hoort ze nu toch niet meer. Dit keer zal ze het gevaar misschien toch nog ontkomen. Het jongske kan niet meer. En moeder kan het niet dragen. Zelf is ze uitgeput, maar ze moet toch verder. Hier kunnen ze niet blijven; In de sneeuw overnachten is onmogelijk, dan zullen ze zeker bevriezen. Ze lokt haar jongske mee: “Kom maar, Jean, kom maar, mijn jongen. Nu deze bocht nog om en dan zijn we er.” Het jongske sleept zich mee over dat bijna niet begaanbare pad. Het begin van het boek 'Een kinder der Waldenzen' door B. Florijn

Uitg. Ados Staphorst, 88 pag. gebonden. in zeer mooie staat! briefje voorin.